Γιώργος Λεωτσάκος - Κριτική για το έργο "ΝΕΟΤΤΙΑΝ" (Critics' Point)

2019-12-27

(Πηγή)


 'Ἀποκάλυψη ΜΕΓΙΣΤΟΥ Σκαλκώτα.

τοῦ ΓΙΩΡΓΟΥ ΛΕΩΤΣΑΚΟΥ

ΜΕ ΔΕΔΟΜΕΝΗ ΕΚ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ τὴ συμμετοχὴ Κ.Ο.Α. καὶ Μεγάρου στὴν πολλαπλᾶ ἱστορικὴν ἐκδήλωση, ἐξηγοῦμε τὴ συμμετοχήσ' αὐτὴν τῆς Ἑνώσεως Ἑλλήνων Μουσουργῶν (ἀναλαβούσης καὶ τὴν ὑπέροχη, ὁμοίως ἱστορικὴν, ἔκδοση τοῦ ἐντύπου προγράμματος): ἡ μὲν Ἕνωση διοργάνωσε τὸ διαγωνισμὸ συνθέσεως «Νίκος Σκαλκώτας 2019» (ποὺ ἐμεῖς τοὐλάχιστον πρωτακούγαμε) ὅπου τὸ α ́ βραβεῖο κέρδι- σε νέος Ἕλληνας, μαθητὴς τοῦ ἀξιολογωτάτου συνθέτου καὶ καθηγητοῦ συνθέσεως στὸ Τμῆμα Μουσικῶν Σπουδῶν τοῦ Ἀριστοτελείου Παν/μίου Θεσσαλονίκης Χρήστου Σαμαρᾶ. οἱ δὲ Φίλοι τῆς Μουσικῆς ὡς κτήτορες τῆς Μεγάλης Μουσικῆς Βιβλιοθήκης τῆς Ἑλλάδος Λίλιαν Βουδούρη, ποὺ πρόσφατα ἀπέκτησε (αὐτὸ κι' ἂν εἶναι εἴδηση!) ὅλο τὸ Ἀρχεῖο τῶν σωζομένων ἔργων Σκαλκώτα. Τὴ συναυλία διηύθυνε ὁ καλλιτεχνικὸς διευθυντὴς τῆς Κ.Ο.Α. (ποὺ ὁμοίως ἀπένειμε βραβεῖο στὸ βραβευθέντα καὶ ἀπὸ τὴν Ἕνωση Ἑλλήνων Μουσουργῶν νεαρότατο συνθέτη) στὴ μέχρι στιγμῆς καλλίτερη ἐπίδοσή του, ἀπὸ ὅσες ἔχω παρακολοθὴσει.

Καὶ μιὰ παρατήρηση: ἀντιθέτως μὲ ὅ,τι παγίως συμβαίνει σὲ παντοῖα διοικητικὰ συμβούλια καὶ ἐπιτροπές, ὅπου γιὰ νὰ ἀποφεύγονται οἱ ἰσοψηφίες, ὁ ἀριθμὸς τῶν μελῶν εἶναι ἀπαρεγκλίτως περιττός (5, 7, 9, 11 κ.λπ), ἐδῶ ἦταν ἄρτιος: ἡ ἐπιτροπὴ ἦταν δεκαμελής. Ἁπλῶς καὶ μόνο γιὰ τὴν Ἱστορία... Ἐπὶ τὸ ἔργον λοιπὸν:

1. ΜΠΕΚΟΣ, ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ (γ. Λάρισσα, 1991): «Νεοττιάν», γιὰ μεγάλη ὀρχήστρα, διάρκεια 12 ́ περίπου. Ὁ τίτλος δὲν εἶναι...ἀρμενικὸ ἐπώνυμο ἀλλὰ, ὅπως ἐξηγεῖ ὁ συνθέτης (Α ́ βραβεῖο διαγωνισμοῦ «Νίκος Σκαλκώτας―2019», βραβεῖο ΚΟΑ) ἡ ἄγνωστή μου ἀρχαιοελλη-νικὴ λέξη «νεοττιάς» (παράφραση; ἡ αἰτιατική της εἰκάζουμε ὅτι ἴσως εἶναι νεοττιάδα. Ὅμως δὲν ξερουμε, δὲ μιλοῦμε). Κατά Μπέκο, νεοελληνικὰ ἑρμηνεύεται ὡς «φωληὰ μικρῶν πουλιῶν. Καὶ συνεχίζει: (...) οἱ μουσικὲς ἰδέες ἀναπτύσσονται, «μεγαλώνουν», ὡριμάζουν, μάχονται γιὰ τὴν ἐπιβίωση (;;;) καὶ ἐξελίσσονται μέσα σὲ ποικιλότροπα καὶ ποικιλόχρωμα ἠχητικὰ περιβάλλοντα μὲ κύριο χαρακτηριστικὸ ὑφολογικῆς προσέγγισης τὴ χρήση ἠχητικῶν «μαζῶν» σὲ συνδυασμὸ ἐν γένει ρυθμικὴ ρευστότητα. (ὅλ' ἀὐτὰ δὲ δίνουν κάποιαν εἰκόνα τοὺ ἔργου). Φυσικὰ καὶ δὲν περιμέναμε τσίου-τσίου, ἀλλὰ μᾶλλον κάτι σὰν μεταραβελικὴ ποιητικὴν ἀτμόσφαιρα. Γι' αὐτὸ ἄλλωστε προετοίμαζε ἡ «παρουσίαση> τοῦ νεοσσοῦ... Μπέκου, κατόχου ἄψογων συνθετικοῦ métier καὶ ἐνορχηστρώσεως. Διαδοχικὲς ἐντυπώσεις: πυκνὴ γραφὴ ὅπου ξεχωρίζουν τὰ κρουστὰ, ὁδηγεῖ σἐ οὐράνια τόξα ἠχοχρωμάτων, σὲ φευγαλέες συναντήσεις ξυλίνων μὲ μελῳδικὰ κρουστά, σὲ συχνοὺς ρολλισμοὺς τῶν τυμπάνων ὀρχήστρας, ὅπου παρὰ τὴν συνηχητικὴν ὁμοιογένεια καὶ τὸ γοῦστο μιᾶς ἀνεπίληπτης ὀρχηστρικῆς γραφῆς, εἴχαμε τὴν ἐντύπωση ὑπαινιγμῶν κάποιου-ων τονικοῦ-ῶν κέντρου-ων. Κάθε ἄλλο παρὰ μᾶς ἀπαγοήτευσε, ὅμως δὲν μᾶς οἰστρηλάτισε. Ὡστόσο δἐν κρίνουμε ἕνα συνθέτη (καὶ δὴ νεότατο) ἀπὸ ἕνα ἔργο του καὶ αἰσιοδοξοῦμε ἀνεπιφύλακτα γιὰ τὴν ἐφεξῆς πορεία τοῦ Μπέκου. Καὶ εἰς ἀνώτερα!


© 2019 Euripides Bekos. All rights reserved.
Υλοποιήθηκε από τη Webnode
Δημιουργήστε δωρεάν ιστοσελίδα!